ÉÉN CONFLICT, TWEE WERKELIJKHEDEN (OP ÉÉN PAGINA)
In de speciale online editie van de Volkskrant (die eenvoudigweg ‘Editie’ heet) las ik twee columns over het conflict tussen Israël en Hamas: de ene van de hand van de altijd militante cultuurhistoricus (critici schamperen soms: -hystericus) Thomas von der Dunk, de andere geschreven door Arnout Brouwers, specialist van de Volkskrant op het gebied van veiligheid, diplomatie en buitenlands beleid. Ik was altijd in de veronderstelling dat alle artikelen uit deze online editie ook terug te vinden waren in de papieren krant, maar bij nadere inspectie blijkt dat niet het geval: de column van bevlogen Thomas was vandaag in elk geval alléén online te lezen. Maar daar stond hij dan ook op precies dezelfde ‘pagina’ (als je daar nog van kan spreken) als die van Arnout.
De column van Von der Dunk is getiteld ‘Je moet niet verbaasd zijn als de ander ook eens een keer zeer bloedig terugslaat’. Even slikken wel, zo’n titel …
Brouwers’ stuk is bedaarder en heet ‘De oogkleppen voor burgerslachtoffers in Gaza zijn af, jammer dat ze zijn vervangen door nog grotere’, wat de eindredacteur van de papieren Volkskrant kennelijk niet beviel; hij/zij/hen maakte ervan ‘Ook in westerse landen kunnen mensen zich afvragen of ze niet door Hamas in de val zijn gelokt’, ook geen bijzonder aantrekkelijke titel maar wel meteen de punchline van Brouwers’ betoog!
Thomas von der Dunk stelt dat terrorisme “het wapen van de zwakken” is, een stelling waarover ik bij gelegenheid graag nog eens wat langer zou nadenken. Volgens hem dachten en denken velen in de regio op en na 7 oktober 2023 “(nu) maken die Israëli’s eindelijk ook eens mee wat wij al decennia voelen!” Hij vergelijkt de westerse reactie op Poetins agressie jegens Oekraïne met die op Netanyahu’s strafexpeditie tegen Hamas; met andere woorden: Donbas en Krim vergeleken met Gaza en de Westelijke Jordaanoever. Tja …
Die laatste twee gebieden zijn inderdaad ooit bezet door Israël, maar dat was nadat het land gelijktijdig was aangevallen door Egypte, Syrië, Jordanië en Irak. Israël bezette in 1967 overigens niet alleen Gaza en de Westbank maar ook de Egyptische Sinaï. Dat gebied werd in 1979 teruggegeven aan Egypte en in 2005 trok Israël zich eenzijdig terug uit Gaza, waarbij 21 joodse nederzettingen moesten worden ontruimd (ca. 7000 inwoners). Op de Westelijke Jordaanoever zwaait Israël inderdaad al bijna zestig jaar de scepter, maar sinds 1994 speelt de Palestijnse Autoriteit daar ook een belangrijke bestuurlijke rol. Voor zover mij bekend heeft Poetin nog nooit land teruggegeven aan wie dan ook en bestaat er op de Krim geen ‘Oekraïense Autoriteit’, maar wat niet is, kan nog komen natuurlijk …
De cultuurhistoricus bestaat het om nergens in zijn artikel te verwijzen naar de rol van de islam en meer in het bijzonder het militante islamisme. Ook de naam ‘Iran’ valt nergens en da’s knap! Bovendien blijven de 1,6 miljoen Israëlische Arabieren ongenoemd. Die vormen maar liefst 21% van de Israëlische bevolking, zijn overwegend islamitisch en vertegenwoordigd in de Knesset. Het betreft hier met andere woorden … Palestijnen die zich nu reeds vrijelijk kunnen bewegen tussen ‘the river and the sea’!
Ieder weldenkend mens zal beamen dat Poetin en Netanyahu allebei niet koosjer zijn. En zelfs de observatie dat het westen ten aanzien van beide conflicten met verschillende maten meet, kan ik onderschrijven. Maar voor het overige legt Von der Dunk echt een ontstellende eenzijdigheid aan de dag, die een historicus onwaardig is. Hij noemt westerlingen die het opnemen voor Israël, “nuttige idioten” die “met hun rozige beeld over de zionistische droom van 1945 ook nu de perfide werkelijkheid niet echt onder ogen durven te zien”. (Dat die rozige droom meteen volgde op de nachtmerrie van de Holocaust, blijft buiten beschouwing!) Volgens hem zouden deze nuttige idioten eindelijk eens hun oogkleppen moeten afdoen en vervolgens “de logische consequenties” moeten verbinden aan die perfide werkelijkheid van 2024. Welke consequenties dat zouden moeten zijn, wordt niet vermeld, maar ik vrees dat we er slechts het handvest van Hamas op hoeven naslaan om dat te weten te komen.
Arnout Brouwers begrijpt dat. In zijn column citeert hij de linkse academicus Michael Gilead, die spreekt van de onmogelijkheid van “co-existentie met een Iraanse proxy, een IS-achtige religieuze fundamentalistische organisatie die gezworen heeft alle Joden in Israël te doden”. Dat zich in Gaza momenteel een humanitaire ramp voltrekt, kan niemand ontkennen, maar wie “eenzijdig aandacht schenkt aan de burgerslachtoffers en niet aan de militaire noodzaak voor Israël om te reageren, creëert een scheef beeld van de oorlog en miskent de wrede veiligheidsdilemma’s en de nefaste rol van Iran”.
Volgens Brouwers zijn juist de protesterende studenten en universiteitsmedewerkers in de VS en Europa de ‘nuttige idioten’ van nu. Hamas wint mede door hen immers de strijd om de mondiale gunst: de terreurorganisatie “hult zich in de mantel van de Palestijnse Zaak terwijl het Palestijnse burgers blijft voeren aan de Israëlische oorlogsmachine” en houdt zich bewust schuil “tussen burgers, met een voorkeur voor ziekenhuizen, scholen en dichtbevolkte woonwijken. Dit is de val die Hamas voor Israël heeft opgezet”.
Met de Palestijnse (!) Amerikaan Ahmed Fouad Alkhatib vraagt Brouwers zich af waarom de betogingen nooit eens gericht zijn tegen Hamas, “dat Palestijnse burgers offert aan jihadistische ideologieën en Iraanse aspiraties voor regionale dominantie”. Is dat geen studentenprotest waard?
Mijn conclusie: context of geen context, geschiedenis in millennia of geschiedenis in decennia, zonder de pogrom van 7 oktober 2023 zou zich nu in Gaza géén humanitaire ramp afspelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten