ALLY

Wederom mijn oprechte dank aan Volkskrant-columniste Ally – sorry: Asha ten Broeke! 

Mochten er zich binnen mijn omvangrijke lezersschare lieden bevinden die toch nog niet helemaal hadden begrepen wat ik nou precies bedoel met de ‘Deugbrigade’, dan kan ik die nu verwijzen naar Asha’s stukje van afgelopen donderdag. Volgens haar is het Nederland van 2019 een land “waar mensen van kleur vaak alleen nog met angst gebruik kunnen maken van hun democratische grondrechten. (…) Het alternatief is namelijk nog beangstigender – ­extreem-rechts laten winnen, buigen voor geweld en accepteren dat je altijd een tweederangsburger zult blijven”. BIJ1-bestuurslid Sandra­ Salome “wil ‘iedereen, maar met name witte mensen, oproepen om tijdens de protesten aankomend weekend voor, naast en achter de vreedzame activisten te gaan staan. Hoe meer mensen er zijn, hoe veiliger het wordt.’ Ik zal aan haar oproep gehoor geven. En ik hoop dat velen dat zullen doen. Want er is een land waar ik wil wonen. Waar niemand zwijgt uit angst. Waar mensen van kleur niet hoeven te vrezen als ze hun stem verheffen. Waar de stille witte mensen met een goed, maar bang hart zich eindelijk uitspreken. Waar politici en bestuurders niet alleen garanderen dat activisten die opkomen voor mensenrechten de bescherming krijgen die ze nodig hebben, maar ook de steun die ze verdienen. Waar we samen opstaan tegen dreiging en geweld. En waar extreem-rechtse racisten nooit winnen, omdat hun bittere haat het altijd verliest van onze ontembare drang naar vrijheid, gelijkheid en solidariteit.” (VK, 14 november). 

Als je dit zo leest, denk je onwillekeurig aan Zuid-Afrika ten tijde van de Apartheid, de donkerste dagen van de koloniale onderdrukking, lynchpartijen in Louisiana … Maar het gáát over: de feestelijke aankomst van een imaginaire kindervriend met zijn al even imaginaire assistenten. 

H.A., 17/11/2019