Deugd
Toen
ik jong was, ben ik tamelijk lang tamelijk links geweest en ik herinner me nog wel
een beetje hoe ik toen dacht (misschien zelfs hoe ‘wij’ destijds dachten). Er mag
sinds die prehistorische periode veel veranderd zijn, maar één ding is hetzelfde
gebleven: linkse mensen – van onbestemd ‘beschaafd-linksig’ à la D66, via verschillende
schakeringen van biefstuk-, salon- en te onzent vooral vergaderzaal-‘socialisten’, tot radicale stalinisten en extreme
anarcho-communisten (twee groepen die ik
overigens, alleen al uit respect voor de miljoenen slachtoffers die Vadertje Josef en
Ome Mao op hun geweten hebben, nooit
op dezelfde grote hoop zal gooien, maar daar gaat het nu even niet om) … eh
…. die mensen denken eigenlijk dat ze beter
zijn dan niet-linkse mensen, of op zijn allerminst dat ze de wereld en de
geschiedenis begrijpen (en niet-linkse mensen dus niet), of op zijn aller-aller-allerminst
dat ze de wereld en de geschiedenis beter
begrijpen dan niet-linkse mensen. (Dat komt natuurlijk mede door die
vervelende Karl Marx met zijn ‘wetenschappelijk socialisme’.) In het ergste
geval vonden wij/vinden zij dat die rechtse types eigenlijk allemaal nazi’s zijn!
O ja,
tussen haakjes: laatst hoorde ik iemand ergens zeggen dat een scheldwoord als ‘nazi’
alléén pijn kan doen bij mensen die het aantoonbaar
niet zijn. Ga maar na: figuren die écht onder de indruk zijn van het gedachtegoed
van Hitler, Himmler, Göring, Goebbels e.a. zeggen na zo’n beschuldiging waarschijnlijk
iets als “ja, en?”, eventueel
aangevuld met iets als “sodemieter op, ondermens!”
En hetzelfde geldt mutatis mutandis voor aanduidingen als fascist, racist, ‘white supremacist’, tribalist, etno-nationalist
en ga zo maar door …
Maar
wat ik maar wil zeggen: de deugbrigade is niets nieuws. (In de Anglosfeer gebruikt
men liever een werkwoord: ‘virtue signalling’; maar het gaat om
dezelfde types en hetzelfde gedrag.) Ook wij opgewonden babyboomers wilden namelijk heel erg ‘aan de goede kant van de
geschiedenis’ staan – en daar ook verschrikkelijk graag gezien worden. Provo’s, Kabouters, krakers en aanverwante plusminus-‘soixante-huitards’ waren ook al deugers (hoe
ondeugend ze zich vaak ook gedroegen).
Tja, ik
kan het niet empirisch aantonen natuurlijk, maar ik heb vaak het vermoeden dat de
sociale-rechtvaardigheidssoldaten, identiteitsstrijders en klimaatridders van
de eenentwintigste eeuw – en heel in het bijzonder de zogenaamde ‘allies’ van onderdrukte minderheden en/of
van die ene grote door Het Patriarchaat onderdrukte niet-minderheid (dames
maakten in 2017 49,6% van de wereldbevolking uit* en dat kun je toch
niet echt een minderheid noemen) – … eh
…. dat veel van die boze lieden evenzeer gedreven worden door hun persoonlijke
behoefte aan bewondersenswaardige voorbeeldigheid plus bijpassende
schouderklopjes als door oprechte verontwaardiging. ‘Shinen’ heet dat
tegenwoordig toch? Dát is wat ze willen!
Zeg
eens heel eerlijk: besluipt die gedachte u nooit?
H.A. 2 nov. 2019
Geen opmerkingen:
Een reactie posten