TOEN ONZE WAP EEN WOKIE WAS – EEN REPLIEK

>> Lees éérst het artikel van Kees Linthorst van 10 november 2021 ‘Van Wappie tot Wokie tot Klimaclown’

 

Fictie of factie?

Oké, dus ik ben leuk en slim. Dat is mooi meegenomen. En ik was inderdaad ooit bassist in een aantal destijds al tamelijk obscure bandjes. Ik heb het een en ander gelezen van beide Reves (waarbij mijn voorkeur uitgaat naar Gerards ‘geleerde broer’ Karel). En ja, ik erger me zowel aan wappies als aan wokies.

Tot zover niets aan de hand. Genre: non-fictie, een mix van feiten, meningen en impressies. Maar vervolgens wordt het zuivere fantasie (literatuur zo u wilt; Kees’ blog heet immers ‘verhalen’). Zo had ik bij mijn beste weten tot voor kort nog nooit een Facebook-post van Kees geliket (ja, zo spel je dat; slik maar even). En als Kees mijn webteksten echt heeft gelezen, heb ik daar nooit iets van gemerkt. Sterker nog, zijn tekst doet me vermoeden dat hij er nog steeds niet aan toegekomen is; anders zou hij weten dat ik geen ‘opwarmingsvergoelijker’ ben die ‘wetenschappelijke klimaatpublicaties’ flauwekul zou vinden. ‘Opwarmingsvergoelijker’ is natuurlijk een malle term, maar misschien wel een stapje vooruit als je het vergelijkt met warhoofdige aanduidingen als ‘klimaatontkenner’ en ‘fossielvrij’. (“Klimaat is iets wat niet bestaat”, sprak de verwarde psychopaat. “Fossielvrij? Wat heb ik nou weer aan mijn schoffel hangen?”, mompelde de paleontoloog ontstemd. Ja, ja, fuzzy language/fuzzy logic – wat is de kip en wat het ei?)

Collega’s zijn Kees en ik al ruim anderhalf jaar niet meer - tot mijn grote spijt. Wij waren het wel en Kees was zeker niet mijn minst gewaardeerde collega. Maar na tien jaar trouwe dienst viel ik in 2020 één keer wat minder diplomatiek uit tegen één van de circa duizend cursisten die ik sinds 2010 via het Academisch Talencentrum van de Universiteit Leiden kreeg toegespeeld (online, aan het stressvolle begin van de coronacrisis en met een goede reden). Einde oefening, want zzp’er! Maar goed, daar kan Kees niks aan doen natuurlijk.

Dunning-Kruger

Het is de laatste jaren nogal in de mode om te verwijzen naar het Dunning-Krugereffect. Ook Kees doet dit en passant. Ik beschouw dit als een zwaktebod. Want wat houdt dat effect nou eigenlijk in? Dat niet zo slimme mensen hun eigen intelligentie, kennis en inzicht vaak overschatten. Het resultaat is dat deze lieden hun meningen met veel meer zelfvertrouwen en aplomb uitdragen dan de echte slimmeriken, want die stellen zich uiteraard doorlopend vragen, zoals het de echte slimmerik betaamt. Over een open deur gesproken ... Voor zover ik het kan overzien (let op de slag om de arm) voert men het Dunning-Krugereffect vooral op om één helder signaal te geven: ik behoor tot de groep der echte slimmeriken. Dit is weinig bescheiden en heeft iets weg van ‘virtue signalling’, een goedkope gewoonte die anno nu ook enorm in de mode is: ik heb een BLM-poster voor het raam gehangen en ik tolereer alleen nog roetveeg- en regenboog-Pieten – ik deug; wij zeggen tegenwoordig ‘beste reizigers’ in plaats van ‘dames en heren’ – wij deugen; deug met ons mee en eet alleen nog palmolievrij! Tja … 

Overigens moet ik ter verdediging van Kees zeggen dat hij het effect alleen maar noemt, en niet kiest voor het makkelijke wapen van het Dunning-Kruger-schelden. Integendeel zelfs, hij haalt zichzelf eerder naar beneden: “Als eenvoudige boerenlul weet ik (…) geen bal van kerncentrales, laat staan van de kosten, opslag en veiligheid daarvan. (…) Wat gaf me het recht zonder wetenschappelijke kennis toch actiegroepen weg te zetten of te omhelzen, en dus ook een in mijn ogen dwalende collega terecht te wijzen?”  

 

Bont – bonter - bontst

Kees is oprecht verbaasd en lijkt te denken: “waren alle critici van het klimaatalarmisme nou ook maar gewoon wappies; dat zou veel duidelijkheid scheppen!” Maar dat is goed. Uit oprechte verbazing kan veel moois voortkomen.

Het bontst maakt hij het als hij die leuke, slimme bascollega - laten we voor het gemak even zeggen als hij mij het volgende in de mond legt: vleesverwerpers (wéér zo’n woord) zijn onnozelaars, het EU-beleid is economische suïcide en met een paar honderd kerncentrales is het hele klimaatprobleem opgelost. Dit noemen wij een karikatuur.

Mensen die besloten hebben geen vlees (meer) te eten, vind ik niet onnozel; behalve dan als ze serieus denken dat hun persoonlijke vleesverwerping bijdraagt aan het vermijden van de nakende Dag des Oordeels, ook wel bekend als de Grote Klimaatcatastrofe. Ik vind ze zelfs niet irritant; behalve dan als ze mij wegzetten als een harteloos monster uit de oertijd omdat ik weiger af te zien van mijn wekelijkse biefstukje.

Wat de EU betreft is mijn mening genuanceerd: zij heeft ons veel goeds gebracht (welvaart, economische samenwerking en in samenspel met de NAVO zo’n 75 jaar vrede), maar ook veel slechts (o.a. een ondemocratische bureaucratie die de Britten al op de vlucht joeg en van Oost-Europa een soort half-gedoogde generaliteitslanden dreigt te maken, chronische financiële onevenwichtigheid tussen noord en zuid, volslagen onmacht wat betreft buitenland en buitengrenzen en inderdaad tamelijk extreme, potentieel dystopische plannen voor een Grote Reset die coûte que coûte binnen één generatie tot Frans Timmermans’ Groene Droomtoekomst moet leiden …)

Maar goed, terug naar Kees’ karikaturale weergave van mijn opvattingen: “een paar honderd kerncentrales – netjes over de wereld verdeeld” en alles is rozengeur en maneschijn. Ook dat heb ik nooit gezegd of geschreven! Maar als je oprecht vreest voor een mondiale catastrofe op korte termijn, dan is het wel raar dat je het inzetten van kernenergie niet beschouwt als een serieuze optie, en zon en wind wél. Want dat we het met die laatste twee alleen nooit gaan redden, wordt inmiddels door vrijwel iedereen ingezien, ook door al die wetenschappers (wat was het ook al weer? 97%? Kees doet er nog een schepje bovenop: “98,3%”) die inderdaad overtuigend hebben aangetoond dat de aardopwarming grotendeels te wijten is aan de uitstoot van CO2 door ons mensen. Ja, als we vanaf 1 januari 2022 plotsklaps met z’n allen genoegen nemen met de gemiddelde levensstijl en -standaard op het Europese platteland anno 1022 … dán is er nog hoop. Maar laten we alsjeblieft serieus blijven.

Kees’ fantasie kent geen grenzen: “Ik gaf mijn collega kans op wederwoord, appte hem onthutst (en vroeg) om toelichting.” Oké, het is dus inderdaad literaire fictie en/of het gaat helemaal niet over mij. Of heb ik een tijdje slecht opgelet?

O ja, om nog wat extra zout in de wonde te wrijven, veronderstelt Kees ook nog ergens dat mijn bereidheid om kernenergie te overwegen als mogelijk deel van de oplossing van het CO2-probleem en mijn onbegrijpelijke ‘klimaatonverschilligheid’ (nog een voor de verzameling!) in het algemeen ook wel zullen leiden tot “onbekommerd plasticverbruik en het dumpen van rotzooi” en “gemakzuchtige consumptiegedrag” (sic). Integendeel zou ik zeggen: ik vind de Ocean Cleanup van Boyan Slat nu juist een schoolvoorbeeld van toegepaste Verantwortungsethik, dat verfrissend contrasteert met het gratuite Gesinnungs-activisme dat heden ten dage zo ‘in’ is (zie wat ik hierboven zei over virtue signalling).

Wie écht wil weten hoe ik aankijk tegen de opwarming van de aarde, leze de volgende artikelen:

  ‘Ontkenner’ (2018) 

-        ‘Braaf’ (2018) 

-        ‘Angst’ (2019) 

-        ‘Reality Check’ (2021) 

 

Hoop

Kees heeft met de gedachte gespeeld me te ‘ontvrienden’ maar deed dat uiteindelijk niet! Dat is wat mij betreft een belangrijke stap in een hoopgevende richting. Want laten we eens stilstaan bij wat we allemaal gemeen hebben, Kees - al die dingen waar we het wél over eens zijn. Onze afkeer van wappies en wokies om te beginnen. En volgens mij lopen onze meningen over de oorzaken van het CO2-probleem ook niet eens zo ver uiteen.

Nee, waar de respectievelijke clownsschoenen wringen, is

-       bij de mogelijke en onmogelijke, acceptabele en onacceptabele, gewenste en ongewenste oplossingen voor dat probleem;

en

-       bij de Dag-Des-Oordeelsachtige urgentie die het wordt toegedicht. (En je kunt iets echt wel urgent vinden en tóch niet geloven in de ondergangsvisoenen van Al Gore, Greta Thunberg en Alexandria Ocasio-Cortez. Leestip:  Bjorn Lomborg. False Alarm. How Climate Change Panic Costs Us Trillions, Hurts the Poor, and Fails to Fix the Planet).

En dat laatste is nou precies wat wappies, wokies en klimaclowns gemeen hebben: die neiging tot verabsolutering van alles; het eigen betonnen gelijk en het o zo verheven doel heiligen alle middelen: ontvrienden > kaltstellen > koud maken? Dat is mogelijk het onbedoelde gevolg van een ontwikkeling die ik in essentie overigens zeer toejuich: de razendsnelle secularisering en ontkerkelijking die de twintigste eeuw ons bracht. De mens kan kennelijk niet buiten een Hoger Doel. Maar laten we dat onderwerp maar bewaren voor een ander essay.

Trouwens, wie zijn in jouw optiek eigenlijk de klimaclowns/climaclowns, Kees? Sint Thunberg van het Hoge Noorden en die kleurrijk uitgedoste luitjes van Extinction Rebellion? Of juist ‘klimaatonverschilligen’ als ondergetekende? Daar kwam ik bij lezing van jouw tekst niet helemaal uit.

Hoe dan ook, Kees: we zijn in gesprek (sort of). Laten we dat blijven! Want als het praten doorgaat, gaat het denken ook door. Ik sluit dan ook af met twee welgemeende hoeraatjes voor Het Debat! (Nog geen drie natuurlijk.)

 

Je dwalende vakgenoot,

Hans  Aniba

 

PS: Mijn vrouw en ik hebben geen kinderen. Sterker nog, wij zijn bewust kinderloos. Met milieu en klimaat had en heeft dat overigens niet te maken, maar kwaad kan het natuurlijk niet – klimaclownesk geredeneerd. Maar kinderloos of niet, wij voelen ons heel nadrukkelijk “schakels in een keten”. De passie die ik sinds jaar en dag koester voor de geschiedenis, en mijn groeiende belangstelling voor de historische en hedendaagse stromingen binnen conservatisme en liberalisme hangen daarmee samen. Ik citeer Edmund Burke: “Society is a partnership, not only between those who are living, but between those who are dead and those who are to be born.”