ÉÉN CONFLICT, TWEE WERKELIJKHEDEN (OP ÉÉN PAGINA)

In de speciale online editie van de Volkskrant (die eenvoudigweg ‘Editie’ heet) las ik twee columns over het conflict tussen Israël en Hamas: de ene van de hand van de altijd militante cultuurhistoricus (critici schamperen soms: -hystericus) Thomas von der Dunk, de andere geschreven door Arnout Brouwers, specialist van de Volkskrant op het gebied van veiligheid, diplomatie en buitenlands beleid. Ik was altijd in de veronderstelling dat alle artikelen uit deze online editie ook terug te vinden waren in de papieren krant, maar bij nadere inspectie blijkt dat niet het geval: de column van bevlogen Thomas was vandaag in elk geval alléén online te lezen. Maar daar stond hij dan ook op precies dezelfde ‘pagina’ (als je daar nog van kan spreken) als die van Arnout.

De column van Von der Dunk is getiteld ‘Je moet niet verbaasd zijn als de ander ook eens een keer zeer bloedig terugslaat’. Even slikken wel, zo’n titel …

Brouwers’ stuk is bedaarder en heet ‘De oogkleppen voor burgerslachtoffers in Gaza zijn af, jammer dat ze zijn vervangen door nog grotere’, wat de eindredacteur van de papieren Volkskrant kennelijk niet beviel; hij/zij/hen maakte ervan ‘Ook in westerse landen kunnen mensen zich afvragen of ze niet door Hamas in de val zijn gelokt’, ook geen bijzonder aantrekkelijke titel maar wel meteen de punchline van Brouwers’ betoog!

Thomas von der Dunk stelt dat terrorisme “het wapen van de zwakken” is, een stelling waarover ik bij gelegenheid graag nog eens wat langer zou nadenken. Volgens hem dachten en denken velen in de regio op en na 7 oktober 2023 “(nu) maken die Israëli’s eindelijk ook eens mee wat wij al decennia voelen!” Hij vergelijkt de westerse reactie op Poetins agressie jegens Oekraïne met die op Netanyahu’s strafexpeditie tegen Hamas; met andere woorden: Donbas en Krim vergeleken met Gaza en de Westelijke Jordaanoever. Tja …

Die laatste twee gebieden zijn inderdaad ooit bezet door Israël, maar dat was nadat het land gelijktijdig was aangevallen door Egypte, Syrië, Jordanië en Irak. Israël bezette in 1967 overigens niet alleen Gaza en de Westbank maar ook de Egyptische Sinaï. Dat gebied werd in 1979 teruggegeven aan Egypte en in 2005 trok Israël zich eenzijdig terug uit Gaza, waarbij 21 joodse nederzettingen moesten worden ontruimd (ca. 7000 inwoners). Op de Westelijke Jordaanoever zwaait Israël inderdaad al bijna zestig jaar de scepter, maar sinds 1994 speelt de Palestijnse Autoriteit daar ook een belangrijke bestuurlijke rol. Voor zover mij bekend heeft Poetin nog nooit land teruggegeven aan wie dan ook en bestaat er op de Krim geen ‘Oekraïense Autoriteit’, maar wat niet is, kan nog komen natuurlijk …

De cultuurhistoricus bestaat het om nergens in zijn artikel te verwijzen naar de rol van de islam en meer in het bijzonder het militante islamisme. Ook de naam ‘Iran’ valt nergens en da’s knap! Bovendien blijven de 1,6 miljoen Israëlische Arabieren ongenoemd. Die vormen maar liefst 21% van de Israëlische bevolking, zijn overwegend islamitisch en vertegenwoordigd in de Knesset. Het betreft hier met andere woorden … Palestijnen die zich nu reeds vrijelijk kunnen bewegen tussen ‘the river and the sea’!

Ieder weldenkend mens zal beamen dat Poetin en Netanyahu allebei niet koosjer zijn. En zelfs de observatie dat het westen ten aanzien van beide conflicten met verschillende maten meet, kan ik onderschrijven. Maar voor het overige legt Von der Dunk echt een ontstellende eenzijdigheid aan de dag, die een historicus onwaardig is. Hij noemt westerlingen die het opnemen voor Israël, “nuttige idioten” die “met hun rozige beeld over de zionistische droom van 1945 ook nu de perfide werkelijkheid niet echt onder ogen durven te zien”. (Dat die rozige droom meteen volgde op de nachtmerrie van de Holocaust, blijft buiten beschouwing!) Volgens hem zouden deze nuttige idioten eindelijk eens hun oogkleppen moeten afdoen en vervolgens “de logische consequenties” moeten verbinden aan die perfide werkelijkheid van 2024. Welke consequenties dat zouden moeten zijn, wordt niet vermeld, maar ik vrees dat we er slechts het handvest van Hamas op hoeven naslaan om dat te weten te komen.

Arnout Brouwers begrijpt dat. In zijn column citeert hij de linkse academicus Michael Gilead, die spreekt van de onmogelijkheid van “co-existentie met een Iraanse proxy, een IS-achtige religieuze fundamentalistische organisatie die gezworen heeft alle Joden in Israël te doden”. Dat zich in Gaza momenteel een humanitaire ramp voltrekt, kan niemand ontkennen, maar wie “eenzijdig aandacht schenkt aan de burgerslachtoffers en niet aan de militaire noodzaak voor Israël om te reageren, creëert een scheef beeld van de oorlog en miskent de wrede veiligheidsdilemma’s en de nefaste rol van Iran”.

Volgens Brouwers zijn juist de protesterende studenten en universiteitsmedewerkers in de VS en Europa de ‘nuttige idioten’ van nu. Hamas wint mede door hen immers de strijd om de mondiale gunst: de terreurorganisatie “hult zich in de mantel van de Palestijnse Zaak terwijl het Palestijnse burgers blijft voeren aan de Israëlische oorlogsmachine” en houdt zich bewust schuil “tussen burgers, met een voorkeur voor ziekenhuizen, scholen en dichtbevolkte woonwijken. Dit is de val die Hamas voor Israël heeft opgezet”.

Met de Palestijnse (!) Amerikaan Ahmed Fouad Alkhatib vraagt Brouwers zich af waarom de betogingen nooit eens gericht zijn tegen Hamas, “dat Palestijnse burgers offert aan jihadistische ideologieën en Iraanse aspiraties voor regionale dominantie”. Is dat geen studentenprotest waard?

Mijn conclusie: context of geen context, geschiedenis in millennia of geschiedenis in decennia, zonder de pogrom van 7 oktober 2023 zou zich nu in Gaza géén humanitaire ramp afspelen.

Leuk

Opmerking plaatsen

Kopiëren

Delen

 

Argumenten

 

Jongens en meisjes, in het kader van de module ‘begrijpend lezen’ gaan we vandaag samen een leesopdracht doen. Jullie krijgen twee teksten van/over twee wetenschappers (professor Plasterk en professor Erisman). Beiden vertellen wat hun mening is over de actuele stikstofcrisis, dan wel stikstof-‘crisis’.

En de vraag is nu: wie van de twee draagt argumenten aan? (Nee, ik bedoel niet de meeste argumenten of de beste. Ik bedoel: argumenten.)

 

 

Wetenschapper over stikstofcrisis: Beslist geen nepprobleem

 

SILVAN SCHOONHOVEN   De Telegraaf 14 juni 2022

 

De stikstofmaatregelen hakken er hard in bij de boeren. Ze zien ’stikstof’ als een door Den Haag bedacht probleem en felle protesten hangen in de lucht. Hoe stevig is eigenlijk het wetenschappelijk fundament onder de maatregelen?

„Maar liefst 25 miljard euro voor de bestrijding van een spook”, schreef agrarisch tijdschrift Veldpost. „Een probleem dat in werkelijkheid niet bestaat.” Bladen als Veldpost, Boerderij Vandaag, Nieuwe Oogst puilen uit van de kritiek op het stikstofbeleid. Aan alle kanten wordt getornd aan de cijfers en de modellen die de basis vormen voor het kabinetsbeleid.

In de stikstofdiscussie is de zogenoemde ’kritische depositiewaarde’ (KDW) cruciaal, het maximum aan stikstof dat een kwetsbare plant verdraagt. Tegenstanders ergeren zich eraan dat Nederland het beste jongetje van de klas wil zijn. En waait of dobbert Duits stikstof niet ongehinderd de grens over, zodat onze boeren nog extra boeten?

De Leidse hoogleraar Jan Willem Erisman is de belangrijkste deskundige op dit terrein. Het beleid bouwt grotendeels voort op zijn onderzoek. Wat hem betreft is stikstof beslist geen nepprobleem. De Nederlandse natuur snakt echt naar een forse vermindering en het schrappen van een deel van de veeteelt is onvermijdelijk. Nederland is inderdaad strenger in het verlenen van vergunningen dan andere landen, zegt hij. „In Nederland zitten we dicht op elkaar: industrie, boeren, verkeer, weinig natuur en alles door elkaar. In Duitsland ligt alles verder uit elkaar. Maar de KDW’s zijn overal hetzelfde. Als iemand in Duitsland naar de rechter stapt, neemt die een besluit op grond van dezelfde uitspraak van het Europese Hof als hier.”

Verstandig?

Is het wel verstandig om de landbouw te verdrijven met rigide stikstofbeleid? Dat het een goed idee is om als land in je eigen voedselbehoefte te voorzien, bleek eens te meer na de invasie in Oekraïne.

Erisman: „Het gros van wat we produceren gaat naar het buitenland en wat in de supermarkt ligt komt juist van buiten. Als we zelfvoorzienend willen zijn, krijg je een heel andere landbouw, die nog steeds moet voldoen aan de eisen voor de kwaliteit van leefomgeving.”

Sinds de Raad van State in 2019 een streep zette door het oude stikstofbeleid leven veel boeren in onzekerheid. Moeten ze zich laten uitkopen of moet hun bedrijf gedwongen dicht?

Erisman begrijpt dat, maar denkt dat de soep niet zo heet gegeten wordt. „Veel boeren vatten de stikstofkaart letterlijk op, zo van: het stipje waar ik zit is paars, dus ik moet stoppen. Dat vind ik onverstandig, ik zou kijken naar het hele gebied. Neem de Gelderse Vallei. Stel dat de helft van de boeren daar stopt, heeft de andere helft een veel lagere stikstofopgave.”

Stikstofcrisis is een door ambtenaren gecreëerd probleem

 

RONALD PLASTERK      De Telegraaf  16 dec. 2021 

 

Het formatieteam heeft besloten een minister voor stikstof in te stellen! Als studenten biochemie leerden we destijds de eerste drie regels van het periodiek systeem der elementen, dat vergeet je nooit meer: HHe, LiBeBCNOFNe, NaMgAlSiPClAr!

De N in de tweede regel is stikstof.

H is waterstof, He is het edelgas helium; in de tweede regel staat voor C koolstof, N stikstof en O zuurstof. Stikstof en zuurstof samen vormen 99 procent van wat we inademen, maar dat is niet de reden dat er een aparte minister voor komt (plus miljarden aan uitgaven). Er is een andere reden, de stikstofcrisis, maar die crisis bestaat niet. Het is een bureaucratische werkelijkheid, een door ambtenaren gecreëerd probleem.

Het is goed om te beginnen met een kaartje van Nederland en buurlanden waarop het stikstofoverschot met rode kleur zichtbaar is, en de gebieden zonder overschot groen. Wat dan opvalt, is dat de grens tussen groen en rood heel precies de landsgrens tussen Nederland en Duitsland is. Je kunt de contouren van Twente en de Achterhoek goed herkennen. De zogeheten stikstofcrisis bestaat alleen in Nederland! Dat geeft te denken, want zou de chemische stof stikstof zich zo precies aan de landsgrenzen houden? Dit wijst er al op dat er chemisch niets aan de hand is, maar dat er een bestuurlijke kwestie speelt.

Arme bodem

De kern is dit. Er zijn gebieden met een rijke bodem, en gebieden met een arme bodem. Rijke bodem betekent dat er allerlei planten kunnen groeien, arme bodem betekent schrale grond waarop weinig groeit. De rijkdom wordt vooral bepaald door nitraat en ammoniak, dat zijn chemische verbindingen van N, stikstof. Biologen spreken van ’eutrofiëring’, verrijking, als een schrale omgeving wordt omgezet in een rijke. Als een hond in de sloot poept, is er eutrofiëring van die sloot, want daar kunnen plantjes van groeien.

Ook nog voor de achtergrond: Nederland kent geen vrije natuur. We hebben een parkenlandschap, honderd procent aangelegd. De bossen, de weiden, de heidegebieden. Alleen de Noordzee is vrije natuur, maar die wordt nu door de windindustrie omgebouwd tot industrieterrein.

In bestuurlijk Nederland is er Staatsbosbeheer, dat verantwoordelijk is voor het planten en onderhouden van bossen; daarbinnen is er ook een thema ontbossing. In een onbewaakt ogenblik is er door het Rijk een enorme serie heel kleine snippertjes Natura 2000-gebieden aangewezen. Doordat die snippertjes zo klein zijn, en doordat Nederland dichtbevolkt is, krijg je veel eerder overschrijdingen dan in buurlanden.

Brusselse regels

Bovendien zijn de normen strenger gesteld. Brusselse regels werken vervolgens zo dat het elk land vrijstond om aan te wijzen wat men wilde, maar een aanwijzing kan nooit meer ongedaan gemaakt worden. In die Natura 2000-gebieden, die dus de verklaring zijn van de rood-groene landsgrenzen, is vastgelegd dat – als iets op het moment van aanwijzen arme grond was, heidegrond – dat voor eeuwig zo moet blijven, en er desnoods ontbost moet worden. Wat bos is, moet bos blijven.

Als je zou willen herleiden waarom het ene stuk ooit gekapt is tot heide en het andere beplant is tot bos zou je uitkomen bij Downton Abbey-achtige gezelschappen die in de achttiende of negentiende eeuw besloten dat iets een jachtgebied zou moeten worden voor korhoenen (alle bomen weg), of juist voor reeën (vol zetten met bomen, waardoor spechten fladderen waar voorheen het korhoen waggelde). De specht en het korhoen zijn allebei mooie vogels. Bos en hei zijn allebei mooie landschappen. Je kunt niet zeggen dat de ene biotoop meer natuurlijk is of meer waardevol dan de andere. De Veluwe, heel mooie natuur, dankt zijn bestaan aan houtkap voor Amsterdam.

De hele discussie over wat natuurlijk is in Nederland is hopeloos. Was het natuurlijk dat er groot wild in de Oostvaardersplassen van de honger lag dood te gaan? Als een schaap wordt doodgebeten door een wolf, is dat minder erg dan een rituele slacht? Voor het schaap maakt het niet uit. Dit zijn eindeloze discussies: in Nederland is niets natuurlijk. We leven in een aangeharkt land en zijn zelf verantwoordelijk voor hoe we het inrichten.

Misverstand

We zijn oliedom bezig als we op de ene plaats bossen aanleggen ter wille van de CO2, en op andere plaatsen ten koste van extreem veel geld proberen te voorkomen dat er bossen gaan groeien. Ons land als geheel kent geen stikstofcrisis, net zomin als onze buurlanden, waar ze er nog nooit van gehoord hebben. De stikstofuitstoot is in Nederland sinds de jaren negentig meer dan gehalveerd. De stikstofcrisis is een bestuurlijk gecreëerd probleem, en kan alleen bestuurlijk opgelost worden. Je kunt in plaats van een minister van N beter een minister aanstellen die het misverstand doorziet, en Brussel gaat vertellen dat Nederland de Natura 2000-gebieden zal heroverwegen. Een andere redelijke en houdbare oplossing is er niet.

Dit is niet een politiek links of rechts onderwerp; de nieuwe Duitse regering met sociaaldemocraten kent geen stikstofcrisis en besteedt er geen miljarden aan.

 

Zeurburgers

Marcel van Roosmalen

NRC, 11 mei 2022 

Juist in de week dat ik me liet informeren over een e-bike voor de wat langere afstanden – ik had het plan om voortaan vanaf Wormer snel naar Amsterdam te fietsen – schreef ‘theatertechnicus en fietsliefhebber’ Erik Koletzki een betoog tegen e-bikers in NRC. Zijn slotzin zei alles: „Dus beste e-biker, ga je heel snel diep schamen.”

‘Diep schamen’, hahaha.

Net als Erik maak ook ik me zorgen over het milieu, en ik wil daar ook best mijn steentje aan bijdragen, maar ik ga me niet voor alles schamen omdat hij dat wil. Erik Koletzki is een van de vele zeurburgers die denkt bij te dragen aan de oplossing van het klimaatprobleem door zijn pijlen te richten op de kleine vissen.

De zeurburger verliest het grote geheel uit het oog en projecteert het klimaatprobleem op zijn medeburgers. Hij wijst ze graag op hun tekortkomingen.

We moeten ons schamen voor vlees, voor onze vakanties, voor de kleren die we kopen, voor de pakjes die we bestellen, voor de wijze waarop we ons vervoeren, zelfs voor het krijgen van kinderen. Alles kan beter en anders en zij weten hoe.

Ik heb helemaal geen zin in mensen als Erik Koletzki die mij belerend toespreken dat ik nog geen warmtepomp heb, dat ik minder en korter moet douchen, van wie ik de verwarming moet uitzetten in de herfst en die quasi informerend aanbellen omdat ze constateren dat er tegen de trend in nog geen zonnepanelen op ons dak liggen. Mogen we straks ook geen keukenapparatuur meer gebruiken omdat je beslag net als vroeger ook wel handmatig kunt kloppen?

De klimaatdoelstellingen van Parijs kunnen gemakkelijk gehaald worden als we samen een vuist maken tegen de echte vervuilers. De oplossing is zo simpel: Schiphol inkrimpen, geen cruiseschepen in Nederlandse havens, het autorijden zwaarder belasten en het terugdringen van de intensieve veehouderij. Vooral dat laatste.

Keten je vast aan een staldeur, blokkeer een landingsbaan, ga op de snelweg zitten, doe alles, maar bespaar me je eigen superieure leefwijze.

Nooit meer barbecueën, voor de open haard of op de e-bike.

Mag niet van Erik Koletzki.

Want: „Dat is niet altijd nodig en kost energie.”

Alles kost energie, vooral de vorsende blik van de medeburger.

 

TOEN ONZE WAP EEN WOKIE WAS – EEN REPLIEK

>> Lees éérst het artikel van Kees Linthorst van 10 november 2021 ‘Van Wappie tot Wokie tot Klimaclown’

 

Fictie of factie?

Oké, dus ik ben leuk en slim. Dat is mooi meegenomen. En ik was inderdaad ooit bassist in een aantal destijds al tamelijk obscure bandjes. Ik heb het een en ander gelezen van beide Reves (waarbij mijn voorkeur uitgaat naar Gerards ‘geleerde broer’ Karel). En ja, ik erger me zowel aan wappies als aan wokies.

Tot zover niets aan de hand. Genre: non-fictie, een mix van feiten, meningen en impressies. Maar vervolgens wordt het zuivere fantasie (literatuur zo u wilt; Kees’ blog heet immers ‘verhalen’). Zo had ik bij mijn beste weten tot voor kort nog nooit een Facebook-post van Kees geliket (ja, zo spel je dat; slik maar even). En als Kees mijn webteksten echt heeft gelezen, heb ik daar nooit iets van gemerkt. Sterker nog, zijn tekst doet me vermoeden dat hij er nog steeds niet aan toegekomen is; anders zou hij weten dat ik geen ‘opwarmingsvergoelijker’ ben die ‘wetenschappelijke klimaatpublicaties’ flauwekul zou vinden. ‘Opwarmingsvergoelijker’ is natuurlijk een malle term, maar misschien wel een stapje vooruit als je het vergelijkt met warhoofdige aanduidingen als ‘klimaatontkenner’ en ‘fossielvrij’. (“Klimaat is iets wat niet bestaat”, sprak de verwarde psychopaat. “Fossielvrij? Wat heb ik nou weer aan mijn schoffel hangen?”, mompelde de paleontoloog ontstemd. Ja, ja, fuzzy language/fuzzy logic – wat is de kip en wat het ei?)

Collega’s zijn Kees en ik al ruim anderhalf jaar niet meer - tot mijn grote spijt. Wij waren het wel en Kees was zeker niet mijn minst gewaardeerde collega. Maar na tien jaar trouwe dienst viel ik in 2020 één keer wat minder diplomatiek uit tegen één van de circa duizend cursisten die ik sinds 2010 via het Academisch Talencentrum van de Universiteit Leiden kreeg toegespeeld (online, aan het stressvolle begin van de coronacrisis en met een goede reden). Einde oefening, want zzp’er! Maar goed, daar kan Kees niks aan doen natuurlijk.

Dunning-Kruger

Het is de laatste jaren nogal in de mode om te verwijzen naar het Dunning-Krugereffect. Ook Kees doet dit en passant. Ik beschouw dit als een zwaktebod. Want wat houdt dat effect nou eigenlijk in? Dat niet zo slimme mensen hun eigen intelligentie, kennis en inzicht vaak overschatten. Het resultaat is dat deze lieden hun meningen met veel meer zelfvertrouwen en aplomb uitdragen dan de echte slimmeriken, want die stellen zich uiteraard doorlopend vragen, zoals het de echte slimmerik betaamt. Over een open deur gesproken ... Voor zover ik het kan overzien (let op de slag om de arm) voert men het Dunning-Krugereffect vooral op om één helder signaal te geven: ik behoor tot de groep der echte slimmeriken. Dit is weinig bescheiden en heeft iets weg van ‘virtue signalling’, een goedkope gewoonte die anno nu ook enorm in de mode is: ik heb een BLM-poster voor het raam gehangen en ik tolereer alleen nog roetveeg- en regenboog-Pieten – ik deug; wij zeggen tegenwoordig ‘beste reizigers’ in plaats van ‘dames en heren’ – wij deugen; deug met ons mee en eet alleen nog palmolievrij! Tja … 

Overigens moet ik ter verdediging van Kees zeggen dat hij het effect alleen maar noemt, en niet kiest voor het makkelijke wapen van het Dunning-Kruger-schelden. Integendeel zelfs, hij haalt zichzelf eerder naar beneden: “Als eenvoudige boerenlul weet ik (…) geen bal van kerncentrales, laat staan van de kosten, opslag en veiligheid daarvan. (…) Wat gaf me het recht zonder wetenschappelijke kennis toch actiegroepen weg te zetten of te omhelzen, en dus ook een in mijn ogen dwalende collega terecht te wijzen?”  

 

Bont – bonter - bontst

Kees is oprecht verbaasd en lijkt te denken: “waren alle critici van het klimaatalarmisme nou ook maar gewoon wappies; dat zou veel duidelijkheid scheppen!” Maar dat is goed. Uit oprechte verbazing kan veel moois voortkomen.

Het bontst maakt hij het als hij die leuke, slimme bascollega - laten we voor het gemak even zeggen als hij mij het volgende in de mond legt: vleesverwerpers (wéér zo’n woord) zijn onnozelaars, het EU-beleid is economische suïcide en met een paar honderd kerncentrales is het hele klimaatprobleem opgelost. Dit noemen wij een karikatuur.

Mensen die besloten hebben geen vlees (meer) te eten, vind ik niet onnozel; behalve dan als ze serieus denken dat hun persoonlijke vleesverwerping bijdraagt aan het vermijden van de nakende Dag des Oordeels, ook wel bekend als de Grote Klimaatcatastrofe. Ik vind ze zelfs niet irritant; behalve dan als ze mij wegzetten als een harteloos monster uit de oertijd omdat ik weiger af te zien van mijn wekelijkse biefstukje.

Wat de EU betreft is mijn mening genuanceerd: zij heeft ons veel goeds gebracht (welvaart, economische samenwerking en in samenspel met de NAVO zo’n 75 jaar vrede), maar ook veel slechts (o.a. een ondemocratische bureaucratie die de Britten al op de vlucht joeg en van Oost-Europa een soort half-gedoogde generaliteitslanden dreigt te maken, chronische financiële onevenwichtigheid tussen noord en zuid, volslagen onmacht wat betreft buitenland en buitengrenzen en inderdaad tamelijk extreme, potentieel dystopische plannen voor een Grote Reset die coûte que coûte binnen één generatie tot Frans Timmermans’ Groene Droomtoekomst moet leiden …)

Maar goed, terug naar Kees’ karikaturale weergave van mijn opvattingen: “een paar honderd kerncentrales – netjes over de wereld verdeeld” en alles is rozengeur en maneschijn. Ook dat heb ik nooit gezegd of geschreven! Maar als je oprecht vreest voor een mondiale catastrofe op korte termijn, dan is het wel raar dat je het inzetten van kernenergie niet beschouwt als een serieuze optie, en zon en wind wél. Want dat we het met die laatste twee alleen nooit gaan redden, wordt inmiddels door vrijwel iedereen ingezien, ook door al die wetenschappers (wat was het ook al weer? 97%? Kees doet er nog een schepje bovenop: “98,3%”) die inderdaad overtuigend hebben aangetoond dat de aardopwarming grotendeels te wijten is aan de uitstoot van CO2 door ons mensen. Ja, als we vanaf 1 januari 2022 plotsklaps met z’n allen genoegen nemen met de gemiddelde levensstijl en -standaard op het Europese platteland anno 1022 … dán is er nog hoop. Maar laten we alsjeblieft serieus blijven.

Kees’ fantasie kent geen grenzen: “Ik gaf mijn collega kans op wederwoord, appte hem onthutst (en vroeg) om toelichting.” Oké, het is dus inderdaad literaire fictie en/of het gaat helemaal niet over mij. Of heb ik een tijdje slecht opgelet?

O ja, om nog wat extra zout in de wonde te wrijven, veronderstelt Kees ook nog ergens dat mijn bereidheid om kernenergie te overwegen als mogelijk deel van de oplossing van het CO2-probleem en mijn onbegrijpelijke ‘klimaatonverschilligheid’ (nog een voor de verzameling!) in het algemeen ook wel zullen leiden tot “onbekommerd plasticverbruik en het dumpen van rotzooi” en “gemakzuchtige consumptiegedrag” (sic). Integendeel zou ik zeggen: ik vind de Ocean Cleanup van Boyan Slat nu juist een schoolvoorbeeld van toegepaste Verantwortungsethik, dat verfrissend contrasteert met het gratuite Gesinnungs-activisme dat heden ten dage zo ‘in’ is (zie wat ik hierboven zei over virtue signalling).

Wie écht wil weten hoe ik aankijk tegen de opwarming van de aarde, leze de volgende artikelen:

  ‘Ontkenner’ (2018) 

-        ‘Braaf’ (2018) 

-        ‘Angst’ (2019) 

-        ‘Reality Check’ (2021) 

 

Hoop

Kees heeft met de gedachte gespeeld me te ‘ontvrienden’ maar deed dat uiteindelijk niet! Dat is wat mij betreft een belangrijke stap in een hoopgevende richting. Want laten we eens stilstaan bij wat we allemaal gemeen hebben, Kees - al die dingen waar we het wél over eens zijn. Onze afkeer van wappies en wokies om te beginnen. En volgens mij lopen onze meningen over de oorzaken van het CO2-probleem ook niet eens zo ver uiteen.

Nee, waar de respectievelijke clownsschoenen wringen, is

-       bij de mogelijke en onmogelijke, acceptabele en onacceptabele, gewenste en ongewenste oplossingen voor dat probleem;

en

-       bij de Dag-Des-Oordeelsachtige urgentie die het wordt toegedicht. (En je kunt iets echt wel urgent vinden en tóch niet geloven in de ondergangsvisoenen van Al Gore, Greta Thunberg en Alexandria Ocasio-Cortez. Leestip:  Bjorn Lomborg. False Alarm. How Climate Change Panic Costs Us Trillions, Hurts the Poor, and Fails to Fix the Planet).

En dat laatste is nou precies wat wappies, wokies en klimaclowns gemeen hebben: die neiging tot verabsolutering van alles; het eigen betonnen gelijk en het o zo verheven doel heiligen alle middelen: ontvrienden > kaltstellen > koud maken? Dat is mogelijk het onbedoelde gevolg van een ontwikkeling die ik in essentie overigens zeer toejuich: de razendsnelle secularisering en ontkerkelijking die de twintigste eeuw ons bracht. De mens kan kennelijk niet buiten een Hoger Doel. Maar laten we dat onderwerp maar bewaren voor een ander essay.

Trouwens, wie zijn in jouw optiek eigenlijk de klimaclowns/climaclowns, Kees? Sint Thunberg van het Hoge Noorden en die kleurrijk uitgedoste luitjes van Extinction Rebellion? Of juist ‘klimaatonverschilligen’ als ondergetekende? Daar kwam ik bij lezing van jouw tekst niet helemaal uit.

Hoe dan ook, Kees: we zijn in gesprek (sort of). Laten we dat blijven! Want als het praten doorgaat, gaat het denken ook door. Ik sluit dan ook af met twee welgemeende hoeraatjes voor Het Debat! (Nog geen drie natuurlijk.)

 

Je dwalende vakgenoot,

Hans  Aniba

 

PS: Mijn vrouw en ik hebben geen kinderen. Sterker nog, wij zijn bewust kinderloos. Met milieu en klimaat had en heeft dat overigens niet te maken, maar kwaad kan het natuurlijk niet – klimaclownesk geredeneerd. Maar kinderloos of niet, wij voelen ons heel nadrukkelijk “schakels in een keten”. De passie die ik sinds jaar en dag koester voor de geschiedenis, en mijn groeiende belangstelling voor de historische en hedendaagse stromingen binnen conservatisme en liberalisme hangen daarmee samen. Ik citeer Edmund Burke: “Society is a partnership, not only between those who are living, but between those who are dead and those who are to be born.”  

Kees Linthorst: Van Wappie tot Wokie tot Klimaclown (10 nov. 2021)

 

DUTCH

DUTCH?   ALL IT TAKES IS COURAGE

Dutch, Greek and Chinese share a very doubtful honour: they are generally considered to be particularly difficult languages to learn. In our schools new students (often English speakers) frequently ask us: “Aren’t I brave to take up Dutch?”

I always give them the following, very Dutch, reply: “Yes and no!”

No, because no language is more difficult or easier than any other language. Language simply doesn’t work that way. Having said that, there is no denying that German is easier for us Dutch than it is for the French and your average Spaniard will find Portuguese considerably easier to learn than, for instance, Polish. It all depends on where we’re coming from and where we’re going, so to speak.

But if we look at it from that angle, how can Dutch be difficult for English speakers ? Both languages spring from the same roots. Have a good look at the following sentences:

DAT IS MIJN PEN.

DE KAT IS IN HET PARK.

WAT IS DE PRIJS VAN DAT BOEK ?

All right, so I have picked some easy ones, but the point is: how difficult can Dutch be for English speakers if, beside some quite amazing differences, there are so many similarities ?

Nevertheless, yes, learning Dutch is difficult. But Dutch is not to blame, the Dutch are! Let’s use our imagination and picture, say, an Australian in Turkey. Not just on holiday, but living and working there for a number of years. Would this visitor from down under learn the lingo ?  You bet he would !  If he wants his daily kebab, he’d better …  And there’s the rub, because even if it takes a Dutch shopkeeper a while to realize the customer in the funny shorts is American and trying to pronounce Gouda the right way, chances are that the conspicuous tourist will be leaving the premises with some sort of cheese and a merry “Enjoy your stay in Holland, sir”.

It’s our fault, we don’t give foreigners the opportunity to use our language and that’s the real reason why it is difficult to learn. In the Netherlands, most adults under a certain age speak at least some English and they just love to prove it to you. (Plus they are practical and they want to be helpful too!) So, one could ask, why then learn Dutch at all ?  Well, unless one is just visiting for the weekend or the week, not being able to speak to older people and young children proves to be rather annoying. The same goes for having to guess what road signs and billboards say. And, much more importantly, you might want daily conversation to go a bit deeper than “Hello, how are you? I am Piet, I am born in Rotterdam and I am working for ABN AMRO already for more than 15 year”.

Although, particularly in Amsterdam, one sometimes gets the impression of being in a completely bi-lingual part of Europe, Dutch is of course still very much the language of the country, as foreigners who work here sooner or later appreciate. It is not for nothing that intensive Dutch courses make up a sizable part of what goes on in most language schools in the Netherlands. They help students to reach ‘take-off level’, which admittedly is considerably higher in Holland than in Germany or – probably the best example – France. There is simply no getting away with broken Dutch or ‘a bit of Dutch’: you will never get to use it! That is why an intensive starter course is so rewarding for both trainers and students: the people who come to us, know it is all or nothing and, therefore, usually do their utmost. Think of our language centres as oases where, at last, Dutch is spoken to you instead of English – and spoken by well-trained and experienced teachers. After two or three weeks of ‘incubation’, you are ready to go out into the real world. From then on, all it takes is courage …

Hans Aniba (Dutch language trainer since 1983, General Manager of Linguarama Nederland from 1993 to 2007)

Reality Check

"Het erkennen van het probleem is niet hetzelfde als het accepteren van elke oplossing" Ronald Plasterk, De Telegraaf 20 aug. 2021

“Klimaatdrammers drammen tegen de verkeerde boom. De schoen wringt niet bij te weinig zorgen om het klimaat, maar bij te veel zorgen om de voorgestelde oplossingen.”

Maarten Keulemans, De Volkskrant 23 aug. 2021

Wist u dat er slechts zes afzonderlijke landen in de wereld zijn die verantwoordelijk zijn voor meer dan twee procent van de wereldwijde uitstoot van CO₂ ?  (We beschouwen de EU hier voor het gemak even als ‘een land’.) Dat zijn: China (ca. 30%), de VS (ca. 15%), de EU (ca. 10%), India (ca. 7%), Rusland (ca. 4,5%) en Japan (ca. 3,5%). Ter vergelijking: Nederland is goed voor net iets minder dan 0,5%.

 O ja, voor ik het vergeet: deze tekst is niet bedoeld voor wie van mening is dat de opwarming van de aarde geen ernstig probleem is, noch voor wie niet wil aannemen dat het doen en laten van de moderne mens op zijn minst gedeeltelijk de oorzaak van die opwarming is. Evenmin richt ik me hier tot klimaatbevlogenen die vinden dat de mensheid au fond een soort euvele parasiet is, die al eeuwen bezig is onze prachtige planeet te gronde te richten, en die daarom eigenlijk het best geheel van het aardoppervlak kan verdwijnen, of anders zichzelf een millennium of wat moet terugspoelen naar een soort gedroomde Hof van Eden zonder auto’s, vliegtuigen, elektronica enz.; de Afdeling ‘Boete Doen & Lekker Puh’, zeg maar.

Nee, mijn doelgroep is iedereen daartussenin, met andere woorden: de overgrote meerderheid, u (bijna) allemaal.      

Nu lopen de meningen ook binnen die enorme meerderheid fors uiteen. Maar we gaan hier niet twisten over hoe laat het is (tien voor twaalf, vijf voor twaalf, twaalf uur precies of al hartstikke te laat) of over een half metertje water meer of minder. Laten we het er eenvoudig over eens zijn dat de kans op een substantiële zeespiegelstijging reëel is en dat die stijging sommige gebieden zwaarder zal treffen dan andere. Dat Nederland tot de meest bedreigde gebieden behoort, lijkt mij eveneens evident.

Laten we vervolgens vaststellen dat de kans dat de mens, meer in het bijzonder de politiek, die zeespiegelstijging nog kan vermijden, tamelijk gering is, want in China zijn anno 2021 zo’n duizend supersmerige kolencentrales actief (in ons land nog vijf) en er staan er de komende jaren nog honderden op stapel! Ook een land als India heeft op dit terrein grote plannen.

Er is natuurlijk niks op tegen als iedereen in Nederland jaar in, jaar uit heel braaf leeft: afval scheiden, zonnepanelen en windmolens all over the place, wat minder vlees, wat minder vliegen, elektrisch rijden en ga zo nog maar even door. Alleen de logica achter ‘biomassa’ en ‘van het aardgas af’ moeten ze me nog even uitleggen, want het eerste is gewoon waanzin en aardgas wordt overal elders in de wereld juist beschouwd als een stevige stap in de goede richting …  Maar verder: prima hoor, ga vooral zo door! Klein land geeft Het Goede Voorbeeld – wat u zegt …  Stelt u zich van het effect van al die braafheid echter niet teveel voor. Zelfs als we onze 0,5% zouden kunnen terugbrengen naar nul, zet dat nauwelijks zoden aan de dijk. En over dijken gesproken: kunnen we wellicht óók wat tijd, energie, geld en aandacht besteden aan zeewering en aan kernenergie?

Want stel nou dat China, India en Rusland (ik noem maar drie landen hoor) inderdaad gewoon minder braaf blijken te zijn dan wij. Dan gaat de zeespiegel dus stijgen en dan zou het toch handig zijn als we nog een potje hadden om de dijken te verhogen en verstevigen?  En wat kernenergie betreft: daar pleit natuurlijk best wel het een en ander tegen, maar - als we het klimaatprobleem serieus nemen, als de tijd echt zo dringt en als we tegelijk weinig voelen voor het scenario ‘Terug naar die mooie Middeleeuwen’ - vooral ook heel veel vóór!

H.A., 27 aug. 2021

 

Zie ook:   http://hans-aniba-stukjes.blogspot.com/2018/10/braaf-braver.html