Vraag

Wat is de vreemdste vraag die u ooit werd gesteld? Ja, ik weet het, dat is op zich al een vrij vreemde vraag. Want: wat is nou vreemd en wat niet? Hé, dat is er wéér een! En zo blijf je aan de gang ...

Hoe warm is 65 jaar oud? Waarom is woensdag niet groen? En: wat denk je dat je krijgt (bij benadering) als je de vlinderslag optelt bij het kwadraat van verkoudheid?
Of: heeft u wel een hoofd? (Cees Geel die, in Teleac’s Talenwonders, op het punt staat een lift achterop de motor te accepteren en denkt dat hij weet wat een helm is in het Italiaans).

“Wilt u menu?” vraagt de verleidelijke Chinese serveuse. “Nou nee”, spreekt de klant koeltjes, “ik wil eerst graag even eten.” Flauw natuurlijk en vast niet waar gebeurd ook (maar wel véél leuker dan: Hoelang is een Chinees). In elk geval kunnen Chinese restaurants qua taal en communicatie een rijke bron van vermaak zijn, getuige bijvoorbeeld de alom bekende ‘sambalbij’. Zelf frequenteer ik sinds jaar en dag een voortreffelijke chinees waar, terwijl je bezig bent de laatste hap door te slikken, in repeteergeweertempo steevast twee indringende vragen worden gesteld: “Zo, klaar? Lekker smaak?” Ook is er in Scheveningen een afhaalchinees die de hartelijke gewoonte heeft zijn cliënten uit te zwaaien met een vriendelijk “biedank en toxines” - hetgeen, geheel onbedoeld en voor zover mij bekend ook onterecht, toch twijfel zaait omtrent de deugdelijkheid van ’s mans ingrediënten. Maar dat is dus geen vraag; ik dwaal af …

Vreemde antwoorden op normale vragen kunnen trouwens ook geestig zijn. Hoewel zich dan onvermijdelijk weer de vraag opwerpt wat we onder ‘een normale vraag’ moeten verstaan. Op tv vroeg laatst iemand aan een blonde jongedame: “are you religious?” Waarop zij antwoordde: “no, I am a Christian.”

Maar het kan altijd nog dommer. Waar ik heel moe van word, zijn managers, CDA-politici, sportschoolmedewerkers, outdooractiviteitenbenodigdhedenverkopers en andere niet al te snuggere zelfbenoemde moderne zedenmeesters die hun betweterige betoogjes doorspekken met een schier tourettesque ‘retorisch waarom’, als was dat veilige vraagwoord de enige vluchtheuvel op de Place d’Etoile van hun geplaagde vroeg-21e-eeuwse bestaantje. En dan heel snel zelf het antwoord geven natuurlijk. Da’s het idee. Zo bezien misschien eigenlijk meer een springplankje dan een vluchtheuvel, maar soit ... Aanvankelijk probeerde ik zulke mislukte amateurbuiksprekers nog wel eens van hun stuk te brengen door er snel een ‘tja, waarom niet?’ tegenaan te gooien. Of een leuk bedoeld antwoord … maakt niet uit wát, als je die verbale zelfbevlekkers maar verhindert hun irritante middelmatige redenerinkje af te maken. Maar daar ben ik mee gestopt. Waarom? Omdat het de sfeer meestal niet ten goede komt en je toch echt goede klimschoenen nodig hebt en/of wilt weten waarom de communicatiekanalen met Hamas ondanks alles open moeten blijven enz. enz. enz. Vermoeiend, ja. Dat zei ik toch …?

Maar goed, daar komt-ie dan, de vreemdste vraag die mij ooit gesteld is (en naar ik oprecht vermoed ooit gesteld zal worden): “Pardon meneer, weet u waar het universum is ?” Het gaat er nu niet om waar, wanneer en onder welke omstandigheden men mij dit vroeg (gewoon op straat, niet in een inrichting; op klaarlichte dag; geen spoor van enig roesmiddel in de wijde omtrek). Zelfs het waarom doet er niet eens zo veel toe (een plukje provincialen van klaverjasvereniging Het Vierkante Naaigaren op zoek naar een bekend grootbeeldfilmtheater bij mij in de buurt). Feit is dat het mij onlangs daadwerkelijk overkwam en dat ik me, héél even slechts, verplicht voelde adequaat te reageren op dit metafysische doordenkertje. Ga d’r maar aan staan …