B U R E N

Wij hebben nieuwe buren. Zij hebben kinderen, wij niet. Zij houden van klussen, wij niet. Nu het weer milder wordt, verlopen onze voormalige uit­slaapochtenden als volgt.

Rond half acht verdrijft een ongeduldige cadans onze dromen: onafgebroken gebonk op muren, deuren, ramen … Dertig lange minuten later ver­schaft pa zijn kroost eindelijk toegang tot de achtertuin en worden wij ge­trakteerd op een uurtje hysterisch kleutergebrul. Vooral het jongste meisje beschikt over een huiveringwekkende kopstem waarmee ze het in de experi­mentele toonkunst ver kan schoppen.

Wij snappen het wel hoor: pa en ma zijn jong en willen wel eens wat ...  Rijtjeshuizen uit 1890 hebben dunne muren, maar gelukkig overstemt het ka­baal van het reëel existerend gebroed dat van het productieproces van de vol­gende worp (nou ja, misschien vrijen ze veilig - ze hebben er al drie).

Rond negen uur is het even stil – men ontbijt. Maar zodra de laatste kop thee naar binnen is, haalt pa opnieuw het nodige gereedschap tevoorschijn: cirkel­zaag, snijbrander, maai- en/of boormachine, slijptol, hogedrukspuit, ja zelfs een soort kleinschalig heigerei voor particulieren. You name it, hij heeft het. En hij gebruikt het ook. Schuurtje bouwen, muurtje slopen, vloertje leggen …  hij draait er zijn hand niet voor om. En zijn energie is onuitputtelijk! Wij konden het eerst niet geloven (tweelingbroers in ploegendienst?) maar de man weet niet van ophouden. Pas tegen acht uur ’s avonds bergt hij zijn imposante col­lectie Black & Deckers op. Wij zijn dan erg moe.