Accent

Als je een beetje opvoeding hebt genoten, heb je jong geleerd dat je nooit iemand mag uitlachen. Maar domme mensen lachen nu eenmaal graag uit. En de állerdomsten vinden ook dat iedereen zich zo zou moeten gedragen en zou moeten spreken als zij! Het gewicht van het getal maakt de allerdomste Chinees-, Engels- en Spaanstaligen weliswaar minder ridicuul dan de domme Deen, Hollander of Albanees, maar véél scheelt het niet.

Maar ook als je, zoals schrijver dezes, dagelijks om den brode bezig bent met taal, is het niet altijd makkelijk je gezicht in de plooi te houden. Soms is er zelfs sprake van paniek: ik heb Aziatische cursisten gehad die zó hun best deden getallen als dertig, tachtig en - godbetert - achtentachtig uit te spreken, dat ik de neiging moest onderdrukken een ambulance te laten komen. Gelukkig kunnen de meesten er zelf om lachen, onbedaarlijk lachen vaak ...  Dit in tegenstelling tot de gevorderde Amerikaanse cursist die al jaren in ons land was en twee teksten moest samenvatten: één over ruimtevaart en één over ons hoofdstedelijk rondvaartbedrijf. Luisterend naar ’s mans exposé raakte men echter snel de draad kwijt: ging het nu nog om de ‘round fart’  van Cape Canaveral  en “Houston, do you read me?” of waren we inmiddels in de grachtengordel beland? 

Maar de pot verwijt de ketel: toen die Amerikaan net in ons land was en nog uitsluitend in het Engels communiceerde, begreep hij ook niet waarom Nederlanders het over kaksalade hadden als ze krabsalade bedoelden.