Folklore

De afstammelingen van Tokkies en Klootjesvolk hadden ‘Het Lied’ en Rieu, de grachtengordelelite het Concertgebouworkest en een boot vol kleumende schrijvers. Voor de jeugd van tegenwoordig was er Armin van Buuren, en voor de nieuwkomers troetelmarokkaan Ali B. (die de gelegenheid aangreep om ruimschoots te demonstreren dat het woord ‘u’ wel degelijk tot zijn actieve woordenschat behoort). Verder waren er schaatsers die op een mal, smal pontonnetje deden alsof, en Epke Zonderland die zijn naam eer aandeed door zijn als altijd net niet halsbrekende toeren voor deze bijzondere gelegenheid ook op iets drijvends uit te voeren. Het kon niet Hollandser: Voor Elck Wat Wils. Behalve dan voor een paar verstokte republikeinen en de vader en moeder van de nieuwe koningin (je kunt niet alles hebben ...)

Met uitzondering van Scholengemeenschap Balthasar Gerards en het provinciaal Karst Tates College werd  door tienduizenden kinderen gesport, gezongen, gedanst en gefeest. Oma’s, tantes en dergelijk ergerlijk volk pinkten menig traantje weg, maar er viel ook veel te lachen: Lutz - dat ûnthjit ik - Jacobi, de parlementariër die zijn jasje maar niet dicht kreeg, het Kamerlid wiens eed dan wel gelofte zijn laatste ademtocht dreigde te worden … (what a way to go!)  Maar het hardst heb ik gelachen om die reporter van CNN die de wereld liet weten dat de Oranjes zo geliefd zijn dat mensen uit het hele land naar Kopenhagen waren gekomen om de troonswisseling te vieren – waarna hij ongetwijfeld haarfijn heeft uitgelegd hoe het nou precies zat met die “King’s Fart” op het IJ.