Gebrom

Voor Vrede en Veiligheid mag je wel iets over hebben, vind ik. Maar in de loop van de Nuclear Security Summit begint het aanhoudend helikoptergebrom me toch op de luchtwegen te werken. Begrijp me goed: ik ben echt niet zo’n onbezoldigde beroepsmopperkont als die licht geaffecteerde dame uit het Statenkwartier die voor de camera haar gram haalde over het schandalige feit dat ze vanwege Obama en consorten nota bene gedwongen was geweest … een alternatief parcours te zoeken waarlangs zij haar trouwe viervoeter kon leiden bij diens sanitaire uitstapjes. Haar toon was verbitterd en verbeten, maar tegelijk opgetogen en vooral glibberig mediageil. Ze bracht het alsof Mark Rutte haar die ochtend voor dag en dauw uit bed had gejaagd en uit huis gezet, waarna de premier het pand eigenhandig in de as had gelegd.

Nee hoor, zo ben ik niet: foeteren en fulmineren zijn voor mij een onschuldig tijdverdrijf, pure liefhebberij!

Oké, voor Vrede en Veiligheid moet nu eenmaal af en toe flink worden vergaderd. Internationaal, dat spreekt. En dat moet dan, ook nogal wiedes, telkens ergens gebeuren. Maar liever Not In My Back Yard alstublieft. Het maakt zo’n lawaai en je moet soms zo omrijden. Afgelegen locaties als Camp David of Gleneagles zijn natuurlijk het verst van ons bed, maar ook sprookjesbestemmingen als Venetië of Versailles kunnen ermee door. Maar de G7 bij jou om de hoek, da’s andere koek!

  

Nou ja, als het allemaal even niet mee wil zitten, moet je maar denken: het kan altijd triester. In het onvolprezen Man Bijt Hond kwamen Cor Rog en zijn familie aan het woord. Cor is een terminale patiënt die door het NSS-circus zijn familie een paar dagen niet kan zien (behalve dan per Skype). En als je niet zo heel veel tijd meer hebt, is elke dag er een ...  Of wat als je een eenvoudige horecagelegenheid uitbaat langs een van de verkeersaders van en naar de NSS? Vrede en Veiligheid zijn fraaie doelen, die best wat mogen kosten, maar toch liever niet zo’n drie of vier maal jouw dagomzet; we betalen al zo veel belasting!      

“Prijzige schertsvertoning, kabaal, gemopper, een lach en een traan”, denk ik terwijl de Hommels van het Vrije Westen stug hun rondjes blijven draaien. En daarmee is meteen de sfeer in het Nederland van 2014 getypeerd …