Tien

Het achter ons liggende decennium heeft veel op zijn geweten. (Ja, nee, het kan me niet schelen dat ‘haar geweten’ deftiger klinkt in de oren van veel eenvoudigen van geest – het is gewoon fout.)

De jaren tien begonnen met een zeilmeisje, de onschuldige Laura D., die op 21 augustus 2010 vertrok op een solozeiltocht rond de wereld en in 2012 heelhuids terugkeerde in Nederland. En diezelfde tien jaren werden afgesloten met het tv-optreden van een andere Laura die heelhuids is teruggekeerd: kalifaatmeisje Laura H. uit Zoetermeer. (‘Jihadbruid’ mag ook maar klinkt  minder onschuldig.) Ik wil maar zeggen …

Het was ook het decennium van de steeds bleker wordende en tegelijk steeds ongewassener ogende assistent van Sinterklaas: van blackface naar roetveegsmoel - de locomotief der Vooruitgang dendert onverdroten voort!

En dan was en is er dus premier Rutte. De Nederlandse jaren tien zullen voor eeuwig en altijd in één adem worden genoemd met teflon-Mark, de eerste liberale MP sinds Cort van der Linden, zo’n tien decennia eerder. Met Mark kan je alle kanten uit en met Mark gá je dus ook alle kanten uit. Hij is zijn eigen – en enige –  Rode Draad in het Haagse … eh ….  nou … vooruit dan maar: ‘beleid’.

Beatrix vertrok en koning Willy trad aan, met aan zijn vorstelijke zijde een niet uit te vlakken nieuwe koningin en drie prinsesjes uit de A-klasse. Tot nu toe gaat het goed.

Een beetje boreaal of niet, blufpoker-boy Baudet nam de Fortuyn-fakkel over van een steeds vermoeider ogende Geert Wilders, tot dusver nog altijd effectief beveiligd, o.a. door leden van zijn hoogsteigen ‘doelgroep’ (“minder, minder, minder”).   

Nóg zo’n fakkelestafette, maar dan tussen bloed-bevlekte handjes. De getapte Jordanees Willem Holleeder, alias De Neus, zat nog niet definitief achter slot en grendel of er diende zich een nieuwe vreeswekkende volksjongen aan: Ridouan Taghi, getogen in het Utrechtse Vianen. Beide heren verblijven inmiddels in de ‘EBI Vught’, waar ook die goeie ouwe Mohammed Bouyeri zijn leven mag slijten. Waar zouden die drie het over hebben in de kantine? Over voormalig Vught-cliënt Michael Panhuis misschien? Nee, over Volkert van der Graaf natuurlijk, de vrije vogel die inmiddels is teruggekeerd op zijn geliefde Veluwse nest.    

Aan gene zijde van de Noordzee waren de jaren tien eerst en vooral de jaren van Boris en Brexit. Ach, vier parlementsverkiezingen plus twee referenda is misschien wat veel van het goede, zelfs voor ‘the cradle of democracy’. Wij zien met belangstelling toe hoe de Britten zich weer oprichten na zo veel verwarring en verdeeldheid, waarbij het wel de vraag is hoe lang hun Kingdom nog United blijft. ORDAAAH, ORDAAAH, ORDAAAH!!  Hoe spannend dit ook allemaal is, het mag ons niet afleiden van een voor ons véél belangrijkere vraag: gaat de EU iets leren van deze moeizame afscheiding? 

De Nederlander schrikt niet van een litertje H2O meer of minder, maar tjongejongejonge, wat klotst er toch een zooi water tussen ons en de twee landen waaraan wij ons tegenwoordig bij voorkeur spiegelen. Tussen onze zompige delta en het Divided Kingdom die gure Noordzee dus, en tussen John Bull en Uncle Sam nog eens een hele oceaan, in omvang de tweede van onze planeet. Het is dus altijd stevig doorzwemmen, -varen of -vliegen om in het thuisland der vrijen en moedigen te geraken. Maar eenmaal daar sta je wel meteen oog en oog met – daar heb je ‘m weer – de Vooruitgang, de Vleesgeworden Vooruitgang zelfs: eindelijk een president met een gepigmenteerde(re) huid, bijna een president met geen penis (ja mensen, taal verandert: daar doe je niks aan; en het Engels is in onze dagen nu eenmaal de belangrijkste aanjager van taalvernieuwing) en ten slotte de eerste president met … een verstandelijke beperking. What’s next?

Maar genoeg gelachen: de jaren tien waren helaas ook de jaren van Syrië en Islamitische Staat, het vakantieparadijs van voornoemde Laura H. Wat begon als een strijd om democratie en tegen een wrede dictator, liep uit op een gelukkig kortstondig kalifaat dat zich qua onmenselijkheid kon meten met de bekende grote namen uit de recente wereldgeschiedenis, maar dan op smaak gebracht middels een onmiskenbaar middeleeuwse marinade. Want zeg nou zelf: onthoofding, levend verbranden of begraven, groepsverkrachting, slavernij …  was dit geen treurige tijdreis terug naar Barbarije?

Tot slot – we kunnen er niet omheen, hoe dolgraag we ook zouden willen – deze jaren waren ook de jaren van Het Klimaat. Daar gaan we hier geen grapjes over maken, want we hebben inmiddels begrepen – eindelijk! – dat het geen laughing matter betreft. Alhoewel? Tja, Greta Thunberg houdt ons in de gaten: “Mijn boodschap is dat we jullie in de gaten houden (…) Jullie hebben mijn dromen en mijn jeugd gestolen met jullie lege woorden. En toch ben ik een van de gelukkigen. Mensen lijden. Mensen gaan dood. Hele ecosystemen zijn aan het instorten. We staan ​​aan het begin van een massale uitsterving. En alles waar jullie over kunnen praten, is geld en sprookjes van eeuwige economische groei. Hoe durven jullie? (…) Jullie laten ons in de steek. Maar de jonge mensen beginnen jullie verraad te begrijpen. De ogen van alle toekomstige generaties zijn op jullie gericht. En als jullie ervoor kiezen om ons te laten zakken, zullen we jullie dit nooit vergeven. We laten jullie hier niet mee wegkomen. Hier, op dit moment, trekken we de grens. De wereld wordt wakker. En er komt verandering, of jullie het nu leuk vinden of niet.”

Ik vind het leuk.

H.A. 3/1/2020