Gestoord
Luister,
luister, luister: ik heb natuurlijk ook veel liever schoon dan vies. Wie
niet?
En mocht iemand
menen dat menselijke activiteiten sinds (zeg even voor het gemak) het begin van
de industriële revolutie geen impact hebben gehad op natuur en milieu, tja dan is
die iemand niet goed snik.
Dus koop een zonnepaneel, bestel een elektrische
auto. Ga je gang, niet langer dralen!
Maar …
Maar …
Maar …
Hier volgen
de hamvraagjes.
Wat gaat er allemaal
gebeuren als we min of meer gewoon doorleven zoals we nu leven? En per wanneer? Hoe
acuut is de dreiging? Kan er überhaupt iets aan worden gedaan? En zo ja, welke prijs zijn u en ik bereid daarvoor te betalen?
Terug naar de middeleeuwen? Eh, nou nee, dat nou ook weer niet ...
En hoe wordt
de rekening verdeeld? En welke rol
kan/wil/moet Madurodam, sorry Nederland
spelen bij het redden van onze grote, mooie, blauwgroene planeet? Moeten we weer het gidslandje uithangen?
Plus: als
het allemaal echt zo dringend is, hoezo zijn we dan niet wanhopig genoeg om
voor kernenergie te kiezen? (Veruit de schoonste oplossing.)
Terzijde: wie
heeft de Nederlanders wijsgemaakt dat er iets mis is met aardgas? In het grote
boze buitenland denkt men daar heel anders over. (Trouwens: ik heb er
natuurlijk totaal geen verstand van hoor, maar volgens mij hebben Den Haag en
de NAM met dat gas al zo veel verdiend dat ze alle huizen in Groningen kunnen
repareren en aardbevingbestendig maken en dat ze dan nog met een batig saldo
eindigen.)
Maar er zit meer achter de nieuwe vroomheid: schuldgevoel – mmmm, lekker! Ik zeg het nog een keer: het groene alarmdenken heeft religieuze, sektarische en naar nu blijkt ook psychopathologische kantjes gekregen. Over het
intrigerende fenomeen Greta Thunberg heb ik al eens geschreven. Lees nu DIT en kies
zelf tussen schaterlachen of een traantje wegpinken. (DIT = het verhaal van Henk Tettero (67); maakt niet uit waar je klikt.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten